เราไม่ชอบอาจารย์คนนี้เลย เวลาที่เรียนกับเขาแล้วเหมือนใช้พลังงานกับการเรียนเยอะมากก เหนื่อย เรียนไม่รู้เรื่อง เขาเหมือนจะเข้าใจเด็กแต่ก็ไม่เข้าใจ แล้วเราก็ไม่ชอบความกดดันด้วย เขาชอบchallengeเพื่อกระตุ้น กลับกันก็คือเราจะรู้สึกdownขึ้นเรื่อยๆ อยู่ๆก็คิดในหัวว่า เมื่อไหร่เขาจะเกษียณ หรือไม่ก็จะลาออกดีไหม แบบความคิดลบๆเต็มหัวไปหมดเลย รู้สึกท้อมากกับการเรียนกับอาจารย์คนนี้

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อประมานปีที่แล้ว เราไปชอบผช.คนหนนึ่ง เขาเป็นคนที่ถูกใจเราตั้งแต่เราเห็นครั้งแรก เราก็หาเฟสและแอดไปและทักไปเขาก็ตอบ แต่เราเป็นคนที่ขวนคุยไม่สนุกเวลาทักใครไป จนผ่านไปเรื่อยๆเขารู้และเพื่อนให้ห้องเขารู้ เพื่อนในห้องเขาก็ล้อ แต่เราก็ไม่ได้สนใจ เรารู้ว่าเขาไม่ได้ชอบเราเพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขาชอบทำมาเป็นสนใจเรา ห่วงเรา คอยมองตาม คอยเดินมาใกล้ๆ ทำให้เดินเชี่ยวกัน และให้ความหวังเรา เหมือนว่าเราจะสมหวังกับเขา จนวันหนึ่งเขาขึ้นสถานะกับพี่คนหนึ่ง เราเสียใจมาก และเป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ให้ผช. เช้ามาเราต้องตื่นไปสอบกลางภาค เขารู้ว่าเราร้องไห้เพราะเพื่อนเขาบอก เขาก็มองเราแบบสะใจ หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มไม่ชอบ จนจะเกลียด เวลาผ่านไปประมาน3-4เดือนเขาเลิกกับแฟน เราก็ไม่ได้สนใจอะไร เวลาผ่านมาจนปีนี้ เขากลับมาทำเหมือนเดิมกับเรา คอยมองด้วยสายตาที่ดูมีอะไรเป็นสายที่แบบเราอธิบายไม่ถูก เวลาเข้าแถวถ้ายืนข้างกัน เขาก็จะมอง เราอยู่หน้าเขาก็มอง เราอยู่หลังเขาก็มอง ไม่ต้องสงสัยนะว่ารู้ได้ไง คิดไปเองเปล่าเราไม่รู้ แต่เราเป็นคนชอบหันซ้ายหันขวาเวลาเข้าแถวค่ะ เราไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกับเรา เราไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า และเราควรทำตัวยังไงดี กับเรื่องนี้ เรากลัวเราจะเสียใจอีก ขอคำแนะนำหรืออธิบาย หรืออะไรก็ได้นะคะ เราไม่รู้จะปรึกษาใคร เพื่อนก็ติดเล่นกับเรื่องพวกนี้ พ่อแม่ก็ไม่ได้ ถ้าหากพิมพ์ผิด หรือผิดพลาดประการใด ต้องขอโทษ ด้วยนะคะ

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อประมานปีที่แล้ว เราไปชอบผช.คนหนนึ่ง เขาเป็นคนที่ถูกใจเราตั้งแต่เราเห็นครั้งแรก เราก็หาเฟสและแอดไปและทักไปเขาก็ตอบ แต่เราเป็นคนที่ขวนคุยไม่สนุกเวลาทักใครไป จนผ่านไปเรื่อยๆเขารู้และเพื่อนให้ห้องเขารู้ เพื่อนในห้องเขาก็ล้อ แต่เราก็ไม่ได้สนใจ เรารู้ว่าเขาไม่ได้ชอบเราเพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขาชอบทำมาเป็นสนใจเรา ห่วงเรา คอยมองตาม คอยเดินมาใกล้ๆ ทำให้เดินเชี่ยวกัน และให้ความหวังเรา เหมือนว่าเราจะสมหวังกับเขา จนวันหนึ่งเขาขึ้นสถานะกับพี่คนหนึ่ง เราเสียใจมาก และเป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ให้ผช. เช้ามาเราต้องตื่นไปสอบกลางภาค เขารู้ว่าเราร้องไห้เพราะเพื่อนเขาบอก เขาก็มองเราแบบสะใจ หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มไม่ชอบ จนจะเกลียด เวลาผ่านไปประมาน3-4เดือนเขาเลิกกับแฟน เราก็ไม่ได้สนใจอะไร เวลาผ่านมาจนปีนี้ เขากลับมาทำเหมือนเดิมกับเรา คอยมองด้วยสายตาที่ดูมีอะไรเป็นสายที่แบบเราอธิบายไม่ถูก เวลาเข้าแถวถ้ายืนข้างกัน เขาก็จะมอง เราอยู่หน้าเขาก็มอง เราอยู่หลังเขาก็มอง ไม่ต้องสงสัยนะว่ารู้ได้ไง คิดไปเองเปล่าเราไม่รู้ แต่เราเป็นคนชอบหันซ้ายหันขวาเวลาเข้าแถวค่ะ เราไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกับเรา เราไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า และเราควรทำตัวยังไงดี กับเรื่องนี้ เรากลัวเราจะเสียใจอีก ขอคำแนะนำหรืออธิบาย หรืออะไรก็ได้นะคะ เราไม่รู้จะปรึกษาใคร เพื่อนก็ติดเล่นกับเรื่องพวกนี้ พ่อแม่ก็ไม่ได้ ถ้าหากพิมพ์ผิด หรือผิดพลาดประการใด ต้องขอโทษ ด้วยนะคะ

เวลาเรียนกับเขาแล้วรู้สึกเครียดมากก มันกดดัน ตอนสั่งงานก็ชอบให้เชื่อมโยงเรื่องที่เรียนกับเรื่องอื่นมันไม่เข้าใจเลย มันเข้าไม่ถึงกับสิ่งที่เขาจะสื่อ เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย เรียนไม่กี่ชั่วโมงแต่รู้สึกเวลาผ่านไปนานมาก แบบไม่อยากเรียนกับเขาเลย มีความคิดแว้บขึ้นมาว่าอยากจะลาออก กับอาจารย์คนอื่นไม่เคยเป็นแบบนี้

อาจารย์ให้ส่งงานผ่านเมลล์ ซึ่งงานที่ส่งเป็นงานกลุ่ม แล้วเราเป็นคนส่งงาน แต่เราเขียนเมลล์อาจารย์ผิด จนอาจารย์ให้ดูงานของทุกกลุ่ม แต่ไม่มีของกลุ่มเรา ตอนนั้นเราพึ่งรู้ว่าเราเขียนเมลล์อาจารย์ผิด ก็รีบส่งใหม่ แต่ไม่ได้บอกเหตุผลกับอาจารย์ว่าทำไมพึ่งส่ง รู้สึกใจไม่ดีเลย เรารู้ว่ามันเป็นความผิดของเราเอง มันเป็นงานกลุ่มด้วยยิ่งรู้สึกแย่

สวัสดีครับ (ขออนุญาติ ไม่ระบุตัวตนนะครับ) ตอนนี้ผมอายุ 18 ปี กำลังเรียนอยู่ชั้นปี 1 ซึ่งเอาจริง ๆ ใช้ชีวิตมหาลัยผ่านไปแค่ 1 เดือนเองครับ 5555 โอเค เข้าเรื่องดีกว่า ก็อย่างที่ว่าไปว่าตอนนี้ผมแอบชอบคน ๆ นึงอยู่ คือจริง ๆ ผมก็แอบคิดตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว ตอนที่ผมเจอกับเธอครั้งแรกก็เป็นตอนสอบสัมภาษณ์นี่แหละครับ แต่คือตอนนั้นยังแค่คิดว่า"เฮ้ย คนนี้แม่งน่ารักชิบหายเลยว่ะ"แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่แบบว่าคิดจริงจัง แค่คิดเล่น ๆ เฉย ๆ แต่พอมาถึงวันที่รับน้องด้วยกัน ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงแอบมองไปแล้ว ตอนนั้น ที่รุ่นพี่เขาถ่ายรูปลงอัลบั้มกลุ่ม ก็ผลอเก็บรูปเอาไว้ด้วย แต่ตอนนั้นคือ ผมก็คิดว่าก็คงแค่คิดเล่น ๆ เท่านั้นและว่ะ ก็เลยลบทิ้งไปทั้งหมด แต่พอวันต่อมา ผมลืมลบรูปนึงไป ซึ่งดันเป็นรูปที่โดนที่สุด ผมก็คิดที่จะลบแล้วนะ แต่แม่งดันลบไ่ม่ลงว่ะ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันว่าทำไมผมถึงเลือกที่จะไม่ลบ ซึ่งเหตุผลหลัก ๆ ที่ผมอยากจะลบรูปก็คือผมไม่อยากคิดอะไรกับเขา เพราะผมอยากจะเรียนและให้ตัวเองรับผิดชอบตัวเองให้ได้ก่อน ก็คือยังไม่กล้าที่จะมีความรักหรือมีแฟนนั่นแหละครับ คือผมกลัวสิ่งที่จะตามมามาก ๆ ครับ ผมคิดว่าความรักในวัยนี้มันไม่ใช่ความรักแบบเด็ก ๆ แล้ว มันคือการก้าวเข้าสู่โลกของผู้ใหญ่ และโลกแห่งความเป็นจริง ซึ่งโลกห่ความเป็นจริงก็ไม่ได้สวยงามนัก ผมก็คิดอยู่เสมอว่า ผมยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนตอนนี้หรอก เพราะยังมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้น ลึก ๆ ผมก็ยังแอบมองอยู่ห่าง ๆ คือ ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปหาเขาอะครับ เพราะผมเชื่อเลยว่าถ้าผมเข้าไปหา มันคงจะไม่ใช่แบบเพื่อนแน่ ๆ ผมไม่รู้ว่าจะต้องคิดหรือทำยังไง แต่ละคนมีมุมมองยังไงบ้างครับ