ฉันอายุ 30 ปีแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำงานอะไร หาแรงบันดาลใจไม่เจอ ทุกวันนี้มีอาการทำให้งานให้หมดไปวันๆหนึ่ง

เอาใจเพื่อนไม่ถูกเลยค่ะ ไม่รู้จะเอายังไงเค้ามีงานอะไรก็ไม่บอกเราไม่พูดกับเราว่ามีงานอะไรบ้างเราก็เลยไม่รู้ เราก็เลยไม่ได้ช่วยเค้ากลายเป็นว่าไม่ช่วยเค้าทิ้งงานให้เค้า แต่ในความคิดเราคือบอกสิว่ามีงานอะไรเรายินดีช่วยแต่ไม่ใช่ไม่บอกเราแล้วก็มาโกรธเรามึนตึงใส่ไม่พอใจที่เราไม่ช่วยงาน จัดการยังไงกับเพื่อนคนนี้ดีคะ

อายุก้ไม่ได้เด็กอะไรขนาดนั้นทำไมถึงได้ขี้น้อยใจนักนะเรา แค่บางเรื่องเล็กที่รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมก้ทำให้เราร้องไห้ได้ ทำไมอ่อนแอจัง ยกตัวอย่าง เช่น หัวหน้าไปเที่ยวแล้วมีของฝากให้ลูกน้องคนอื่น แต่ไม่มีฝากเราทั้งที่ทีมก้มีกันแค่4คน หัวหน้าหนึ่งลูกน้องสาม ไปกินข้าวกันบางครั้งก้ไปกันโดยไม่ได้ชวนเรา ไม่ได้ตีโพยตีพายไปนะค่ะ แค่บางทีเก็บมาคิดน้อยใจ และร้องไห้ง่ายมากๆกับเรื่องพวกนี้ พอมีวิธีแนะนำเกี่ยวกับการจัดการความรู้สึกแบบนี้กันบ้างมั้ยค่ะ หากมีจะขอบคุณเป็นอย่างสูงค่ะ เพราะรู้สึกว่าการที่เราเซนซิทิฟเกินไปมันทำให้เราใช้ชีวิตค่อนข้างลำบาก

ฉันได้เจอคนๆนึงในสถานที่ทำงานของฉัน คนที่เติมเต็มทุกความรู้สึกให้ฉันได้ ความรู้สึกบอกว่าเขาใช่ทุกอย่าง แต่ก้ได้แต่บอกตัวเองว่าเป็นไปไม่ได้เขามีครอบครัวแล้ว แต่ด้วยความที่เราใกล้ชิดกัน เป็นคนที่เฟลนลี่ด้วยกันทั้งคู่ เราจึงเข้ากันได้ง่ายมาก เราใช้เวลาร่วมกันที่ทำงาน ผ่านวันเวลาดีๆมากมาย จนเราหลงลืมบางสิ่งบางอย่างไป แต่คิดได้ก้สายเกินไปถอนตัวก้อยากแล้ว เขามักจะคอยมารับมาส่งฉันอยู่เสมอ คอยถาม คอยเป็นห่วง ทุกอย่างมันดีมาก จนไม่อยากให้มันหายไป แต่ความรู้สึกผิดของฉันบอกฉันว่าให้พอ จึงขอเขาจบเรื่องนี้ เขาไม่ยอมให้จบและขอให้ฉันอยู่ต่อ ฉันทำใจแข็งและพูดทุกสิ่งที่ฉันคิดเกี่ยวกับความรู้สึกผิดของฉันเอง เขาบอกถ้ามันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเขายอมก้ได้ เราไม่คุยกันเป็นอาทิต มาวันนึงเขาขอคุยกับฉัน เขาสังเกตุเห็นความสดใสที่หายไป ฉันดูไม่มีความสุขเลย โอเคหรือเปล่า แค่นั้นน้ำตาฉันมันก้ไหลออกมาไม่รู้ตัว เขากอดฉันที่ยืนจิตหลุดน้ำตาไหลอยู่ตรงนั้น ฉันใจอ่อนมากๆในวินาทีนั้น และเรื่องของฉันกับเขาก้วนลูปมาจุดเดิม เขาบอกกับฉันเสมอว่าเขากับแฟนกำลังจะเลิกกันแล้ว จะเลิกกันอยู่แล้วไม่เกี่ยวกับฉันเลย เขามีลูกตัวน้อยด้วยกัน ฉันเองก้คิดเสมอว่าจบไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากทำร้ายครอบครัวใครด้วย มันวนในจิตสำนึกของฉัน หลังจากนั้นฉันกับเขาก้คุยกันเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือฉันเผื่อใจแล้ว ถ้าเขาเลิกกันจริงๆฉันก้เลือกคนนี้แหละ แต่ถ้าเขากับครอบครัวจะประสานรอยร้าวด้วยฉันก้ยินดีไม่ระรานใคร ความคิดและความรู้สึกที่ปลงได้พอสมควร และตอนนี้ฉันกำลังจะย้ายที่ทำงานใหม่ ฉันควรตัดเขาเลยดีมั้ยบล๊อคทุกช่องทางไม่ต้องเจออีกเลย หรือเลือกที่จะรอให้เวลาทำหน้าที่ของมัน คุยกันแบบเพื่อนกันไปเรื่อยๆ

ผมกับพี่คนนึงคุยกันมาได้สักพัก ทุกอย่างมันไปได้ดี เวลาที่คุยกันผมรู้สึกว่าเหมือนเรารู้จักกันมานานทั้งๆที่เราพึ่งคุยกันไป ไลฟ์ไสตล์อะไรหลายๆอย่างของเรามันตรงกัน ตรงสะจนเหมือนกันไปแทบจะทุกอย่าง จากระทั่งวันที่เขาได้ไปเจอแม่ผม แต่แม่ผมอาจจะแอบรู้ว่าเราคุยกัน ตอนที่ไปเจอเป็นงานบวชครับมีเพื่อนผมไปด้วยประมาณ 4 คน เหมือนเขาไปได้ยินคำบางคำจากปากแม่ผมทำให้เขาเริ่มาสึกไม่สบายใจ พอหลังบวชผมกับเขาก็เริ่มได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น และเรามีแผนจะไปเที่ยวทะเลด้วยกัน ด้วยความที่ผมเป็นลูกติดแม่เลยต้องโทรไปขอ และแน่นอนแม่บอกผมว่าให้ระวังตัว แม่กลัวว่าเขายะไม่ใช่ผู้ชาย (ผมและเขาเป็นผู้ชายครับ) แล้วเขาก็มาได้ยินด้วย พอไปเที่ยวด้วยกันเหมือนทุกอย่างมันจะไปได้ดี แต่ก็เน็มไปด้วยความรู้สึกที่เขามีที่ผมถามว่าเป็นอะไรเขาก็ไม่เคยบอก จนกระทั่งวันนึงเขาแอบส่องแฟนเก่าของเขาแล้วผมแอบเห็น ด้วยความที่ความสัมพันธ์และความขุ่นหมองข้องใจของเรามันเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากไปทะเล ผมกลับทำตัวไม่ดีไป ผมไม่คุยกับเขา ถามอะไรก็ไม่ตอบ จนเหมือนกับว่าเขาหมดความอดทนกัมผมแล้วจริงๆ แล้ววันต่อมาเขาก็บอกกะบผมว่า "ขออยู่คนเดียวก่อนได้ไหม" ทักสิ่งที่ผมเตรียมจะง้อเขาไว้มันกลับพัง เขาบอกว่าเขาคิดมากเรื่องที่บ้านของผม เขาอยากดูหัวใจตัวเองให้แน่ก่อน และในวันเดียวกันนั้นผมเลยโทรไปที่บ้านแล้วบอกว่า ผมเป็นเกย์นะ ผมไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าแบบนี้มาจากไหน ผมเคยถามเขาว่าแล้วที่ผ่านมาเคยรักผมไหม เขาบอกกับผมว่า "พี่เคยถามเพื่อนว่ามันคือความรู้มึกอะไร เพื่อนพี่บอกว่า อาจจะเป็นแค่ความรู้สีกในช่วงนั้นๆ" แล้วเพื่อนเขาใช้หัวใจดวงเดียวกันกับเขาไหมครับ ผมง้อทุกอย่าง ผมยื้อและรั้งไม่ให้เขาไป แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่กลับมาอยู่ดี

เป็นคนขี้หึงมาก ถึงขนาดปรี๊ดลมขึ้นหน้าเลยก็มี แต่เคยมีบทเรียนแล้วก็พยายามแก้ไขปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นบ้าง ถึงยังไงอาการก็ยังไม่หายไป จนรู้สึกว่าการเป็นคนขี้หึงคือไม่เป็นผู้ใหญ่ ไม่มีเหตุผล อยากรู้ว่าแต่ละคนมีวิธีจัดการกับอาการหึงของตัวเองยังไงบ้างเพื่อให้ไม่กระทบกับความสัมพันธ์ แล้วฝ่ายที่ถูกหึงมีวิธีรับมือยังไงเพื่อให้เรื่องไม่บานปลาย