ฉันมีความเครียดสะสมมาตั้งแต่ม.1 จนตอนนี้ฉันอยู่ม.5 แล้วแต่ฉันยังไม่สามารถจัดการกับปัญหาได้ ความเครียดของฉันเกิดขึ้นจากครอบครัว ฉันรู้ว่าหลายคนที่มีความเครียดเริ่มต้นจากครอบครัว ต่อมาก็เรื่องเรียนจนตอนนี้นี้ในเรื่องของการใช้ชีวิต ฉันมีปัญหาเรื่องการเงินทุกๆอย่างสะสมกันเรื่อยๆจนฉันเครียดจนปวดหัวทุกวัน แต่ระบายกับใครไม่ได้ ฉันเคยระบายกับครอบครัวในตอนที่ฉันค้นพบว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้า แต่พวกเขากลับหัวเราะทำเหมือนเป็นเรื่องตลก ตอนนั้นฉันช็อคมาก ฉันได้แต่คิดแล้วก็ร้องไห้ ฉันเก็บตัวไม่ค่อยพูดกับพวกเขา แต่แล้ววันหนึ่งพวกเขาเข้ามาถามว่าฉันเป็นอะไร ฉันเลยบอกว่าฉันอยากอยู่คนเดียวแต่แทนที่เขาจะให้ฉันตามที่ขอ พวกเขากลับต่อว่าฉัน หาเรื่องมาพูดให้ฉันผิด พูดแต่ว่าพวกเขาเหนื่อยกว่าฉันมาก พูดจนฉันร้องไห้จะเป็นจะตายแต่เขาก็ไม่หยุดฉันร้องขอให้หยุดก็ไม่หยุด ฉันเลยฝังใจที่จะไม่ปรึกษากับพวกเขา

จะเล่าง่ายๆสั้นๆนะ ตอนม.ต้นเรามีแฟน แฟนเราเนี่ยรู้จักเพื่อน B แฟนเราเคยชอบB เคยเป็นแฟนคลับ B เราเลยรู้สึกกลัวแฟนจะเข้าหาเราเพราะจะเข้าหา B เราเลยรู้สึกไม่ดีกับ B Bสวยน่ารัก มีทัศนคติดี ใช้ชีวิตคนเดียวเก่งด้วยย เราเลยแอบอิจบ้าง เปรียบเทียบบ้าง ตอนนั้นเราไม่ได้โกรธนะ แต่เราไม่มีความสุขเลย เราเห็นB้ราเครียดเราใจไม่ดีเราจะร้องไห้ตลอดเวลา ช่วงนั้นคือมีผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ซับน้ำตาตลอด เราไม่สบายใจมากๆ ตอนแรกเราเห็นBใน รร.ก็ไม่สบายใจ แต่นี่มันเริ่มแย่ขึ้น เราเห็นแค่ภาพถ่ายเขาไม่ได้เลย เราใจไม่ดี ไม่สบายใจตลอด ตอนนี้เราขึ้น ม.5แล้ว เราย้ายรร.จากรร.ที่Bเรียนด้วย มาอีกรร.หนึ่ง เราไม่ได้เป็นเพือ่นกับBในเฟส และในไอจีก็ไม่ได้ติดตาม เราเห็นแล้วเราไม่สบายใจ มันเศร้าๆเหงาๆในใจมาก เราย้ายรร.มา เพราะหวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น แต่ไม่ดีมากเท่าไหร่ *เราเลิกกับแฟนตอนก่อนขึ้น ม.4 แม้จะเลิกกันแล้ว แต่เราเห็น B เราก็รู้สึกไม่สบายใจแบบเดิมอยู่ดี ทำไงดี????

เราพึ่งรู้จักคนคนนี้มาประมาณ1เดือน เรารู้มันเร็วที่จะตัดสินใจอะไรหลายๆอย่าง เขาบอกว่าเราทำให้เขาเปลี่ยนความคิดของการมีชีวิตครอบครัว เขาแคร์ อยากอยู่กับเราและรักเรา เราไม่ได้ต้องการสถานะในตอนนี้ เขาทำดีกับเรามากใส่ใจดูแล แต่สิ่งที่เราไม่โอเคคือเราไม่ใช่คนเดียวที่เขาทำแบบนี้ เขายังคุยกับคนอื่นและอยากที่จะเรียนรู้คนอื่นอยู่ในเวลาที่เขามาหาเราดูแลเรา ..... มันแปลกมาก เราคิดว่าเราใช้เวลาอยู่กับเขาเยอะมากๆ แล้วเขาเอาเวลาที่ไหนไปศึกษาคนอื่น เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรได้ ควรทำอย่างไร เรารู้ว่าเราก็ชอบเขา แต่เราแค่รักตัวเองมากกว่าที่จะเป็นตัวเลือกของเขา ....... เราไม่รู้ว่าเราผิดไหม เชาเคยคิดที่่จะมีภรรยาหลายคนมาตลอดจนเราเปลี่ยนความคิดเขา แต่สิ่งที่เขาทำอยุ่ก็เหมือนเขาทำในสิ่งที่พูดไม่ได้เลย เราไม่รู้ว่าควรให้เวลาเขามากกว่านี้หรือถอยก่อนที่เราจะรู้สึกมากไปกว่านี้

เราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่ก็ดีขึ้นมาได้ซักพักแล้ว แต่ก็ยังวนลูปกลับมาเป็นซํิาๆ เราชอบนอนร้องไห้ค่ะ มีช่วงนึงเราร้องไห้ทุกวันเลย แต่เราแอบร้องเงียบๆ จนเมื่อวานตอนกลางคืนเราไม่รู้ว่าเป็นอะไร เราอยากร้องไห้ออกมาแต่คราวนี้เราอยากร้องดังๆเลยค่ะ เราไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร เราแค่อยากร้องไห้ออกมาดังๆ เหมือนเรากดดันจากอะไรซักอย่างแค่เราไม่รู้ว่ามันคืออะไร เราอยากร้องไห้ตลอดเวลา เวลาที่เราเหม่อก็จะเผลอนํ้าตาไหลออกมา เราพยายามทําทุกอย่างที่เราน่าจะมีความสุขแต่มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม เราอยากเข้มแข็งเหมือนแต่ก่อน เรารู้สึกว่าเราหงุดหงิดง่าย อยากร้องไห้ตลอดเวลา เรารู้สึกท้อตลอดเวลา เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร ช่วยเราหน่อยค่ะ ทําอะไรก็ได้ เราอยากรู้สึกดีขึ้น

ตอนนี้รู้สึกเครียดกับงานที่ได้มา เหมือนเราจะคิดกังวลไปก่อนที่จะเจอจริงๆ ทั้งๆที่ถ้าคนอื่นเจอเหมือนกับที่เราเจออาจจะคิดว่ามันไม่มีอะไรก็ได้ แต่พอผ่านไปซักพัก เราก็จะกลับมาคิดว่า สิ่งที่เราคิดไปก่อนหน้านี้ มันไม่ได้แย่อย่างที่คิดนะ แล้วเราเป็นอย่างนี้หลายครั้งมาก จนเรารู้สึกตัวว่า ถ้าได้งานอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อนหรืองานที่ต้องไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นจะกลัวและเครียดมาก เพราะเราคิดว่า เราไม่สามารถทำได้หรอก มันเกินความสามารถของเรา เราไม่กล้าทำ จะคิดซ้ำๆอยู่อย่างนี้วนไปมา พอหายไปก็กลับมาอีก จนตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี คือมันจะเป็นๆหายๆ งานใหม่มาก็เป็น พอจบก็หายไป

เนื้อเรื่องไม่มีอะไร แค่อยากรู้ว่าต้องทำไงดีครับ

มันเป็นเรื่องที่แปลกสำหรับเรามากๆ โดยปกติแม้ว่าคนรอบตัวจะเยอะขนาดไหนเราก็มักจะไม่เผลอใจไปก่อน เพราะเรารู้ว่าขอบเขตเราอยู่ตรงไหน แต่สำหรับคนคนนี้ จะเรียกว่าเป็นรักตั้งแต่แรกเห็นก็ได้ค่ะ ติดตรงที่ว่าเขาาดันเป็นคนที่เราไม่ได้รู้จักด้วยซ้ำ มันจะเป็นไปได้มั้ยคะที่จะ รัก หรือ ชอบ คนที่ไม่แม้แต่รู้จักกันด้วยซ้ำ

ขอเกริ่นก่อนว่าโดยปกติแล้วเป็นคนที่จะมีเอเนอร์จี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามโดยเฉพาะเวลาที่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างยิ่งมีพลังขึ้นไปอีก แต่ในระยะหลังๆมานี้รู้สึกบ่อยมากๆว่ามีอาการเฟล down เรียกว่าหมดไฟในการทำหลายๆอย่างลงจากเดิมอย่างเห็นได้ชัดก็ได้ค่ะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ดำเนินชีวิตได้เป็นปกติดีทุกอย่างนะคะ อยากถามความเห็นจากผู้ที่แวะเวียนเข้ามาอ่านทุกท่านค่ะ ว่าอาการแบบนี้มันปกติมั้ย หรือว่ามันน่าจะมาจากสาเหตุอะไรที่ทำให้เรามีอาการประมาณนี้ค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำ และทุกๆคนที่กดเข้ามาอ่านนะคะ

รู้สึกไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้นเพราะทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมดถ้าเรียนมหลัยก็คงไม่รอด ความรู้ที่ไปใช้ในมหาลัยแทบไม่มี ความคิดคืออยากซิ่วอยู่บ้านสัก2ปีอยากหาประสบการณ์ใหม่ๆที่ไม่ใช่เรื่องเรียน แล้วกลับไปเรียนเมื่อพร้อม คือตอนนี้เรารู้สึกใส่ความรู้อะไรในหัวมันก็ไม่รับแล้ว ไม่กล้าพูดกับพ่อแม่กลัวท่านจะผิดหวังกลับโดนคนอื่นมองเราไม่ดีมองพ่อแม่เราไม่ดี แต่เราก็ไม่อยากเรียนจริงๆตอนนี้ เราควรจะทำยังไงดีกับชีวิต คำถามนี้มันกวนใจมาก ถ้าเราเลือกไม่เรียนจริงๆเราจะคุยกับพ่อแม่ยังไงให้เข้าใจ

งง กับการเงียบ ของคนคนหนึ่ง เมื่อวานยังดีๆ อยู่ ไม่รู้ว่า ตัวเองทำผิดอะไร ถึงเงียบไป ทักก็ไม่ตอบ อีก 13 วันจะเจอกัน รอมาได้เป็นเดือน ก็ดีมาตลอด ไม่ได้กลัวการที่จะต้องเสียใจ ถ้ามันไม่ใช่ แค่รู้สึกเป็นห่วง และไม่เคลียร์ เลยไม่สบายใจค่ะ บางที ก็ทำใจเผื่อล่วงหน้าแล้ว ว่า คนเรา ไม่แน่นอน หรือ อาจจะเป็นกรรม ที่เราทำกับคนอื่นไว้ เรื่อง การเฉยชา แค่ไม่รู้สาเหตุว่า มันเกิดอะไรขึ้น อยากจับเข่าคุยกันดีๆ แบบเปิดใจ แต่ถ้าได้เจอกัน แล้วเขาเปลี่ยนไป ก็คงจะเพี้ยนกันไปหมด ปกติ ไม่เคยถาม ไม่เคยโทรหา อย่างมากก็ส่งรูปและบอกเขาว่า ทำอะไรอยู่ วันละครั้ง ปกติเขาจะกดไลค์ แต่อันนี้ คือ อ่าน ไม่ตอบ และเลิกออนไลน์ไปเลย ไม่เคยคิดว่า ปัญหาโซเชียลจะมีความเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ เพราะปกติไม่ชอบโซเชียลเท่าไหร่ ได้แค่ระบายสินะก็ยังดี ที่มีพื้นที่ตรงนี้ ขอบคุณมากนะคะ ที่สร้างพื้นที่นี้มา สำหรับคนที่เผชิญปัญหาอยู่ ต้องการแค่คนรับฟัง หวังว่า อะไรดีๆ จะกลับมาเหมือนเดิม หรือดีขึ้นกว่าเดิมนะ

"พี่ดีเกินไปอะ น้องกลัวว่าถ้าน้องคบกับพี่แล้ว น้องจะทำให้พี่เสียใจและน้องจะต้องเสียพี่ไป น้องรักพี่มากนะ แต่เราเป็นพี่น้องกันแบบนี้แหละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องจากกัน" นี้คือตอนจบของเรื่องราวที่เราจะมาเล่าให้ฟัง เราได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนกับรุ่นน้องเราที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง ตอนเจอกันเราก็สบตาและยิ้มให้กัน แล้วเราก็ได้ขอเฟสและคุยกันหลังจากนั้น น้องเป็นคนที่น่ารักมาก ยิ้มเก่ง ดูโก๊ะๆ เราชอบมากเวลาที่เห็นน้องยิ้ม ตอนแรกเราก็คุยกันทุกเรื่องถามประวัติกันไปมาๆ จนมารู้ว่าเธอพึ่งเลิกกับแฟนได้ไม่นานที และเธอก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้ แล้วอยู่ดีๆ เธอก็กลับไปคบกับแฟนเก่า ทิ้งความสับสนให้กับเราว่าเราควรทำยังไงต่อดี ซึ่งตอนนั้น เราเริ่มรู้สึกรักน้องเขาแล้ว เรารู้สึกเรายอมรับได้ทุกอย่างอะขอแค่ได้คุยกับน้องและได้อยู่กับน้อง ในตอนนั้นเราเหมือนกับเป็นมือที่สามอะ แต่เรามีความสุขมากนะเวลาได้อยู่ด้วยกัน เวลาน้องเสียใจหรือทะเลาะกับแฟน น้องก็จะมาร้องกับเรามาให้เราปลอบและบอกว่าจะเลิกกับมัน และมาคบกับเรา เราก็เชียร์เต็มที่เลยว่า เลิกไปเลยๆ แต่เราอยากจะบอกไว้ก่อนนะว่า แฟนของน้องเขาอะนิสัยแย่มาก ทำร้ายน้อง ไม่สนใจน้อง อารมณ์ร้อน และมีคนอื่นด้วย ซึ่งทั้งหมดนี้น้องเค้าเป็นคนบอกเราเองและมันมีเยอะกว่านี้อีก แต่ที่ทำให้น้องเค้ารักแฟนมากก็เพราะคบกันมานานจนผูกพันธ์กันแล้ว และวาดฝันอนาคตว่าจะทำด้วยกัน มันทำให้น้องตัดใจจากแฟนไม่ได้สักที และเหมือนฟ้าจะเห็นใจในความพยายามของเราอะ น้องเขาจับได้ว่าแฟนมีคนอื่น เลยตัดสินใจเลิกกับแฟนอีกครั้ง และก็เป็นเราอีกนี้แหละที่คอยปลอบน้องเค้า เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้น้องหลุดออกมาจากความสัมพันธ์นี้ น้องเสียใจไปเป็นเดือนอะ ตอนนั้นน้องคงรู้สึกแย่มากนั้นแหละ เราก็ลากน้องเค้าขึ้นมาจนได้ ทำให้กลับมาร่าเริงและมีความสุขอีกครั้ง ในตอนนั้น เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วแหละ คงถึงเวลาที่เราจะได้คบกันแล้ว มีวันหนึ่ง เราได้บอกความในใจกับน้องไปว่า "พี่รักน้องมากเลยนะ คบกับพี่ไหม" น้องก็นิ่งเงียบ.....แล้วตอบว่า "น้องก็รักพี่นะ แต่ว่า....น้องกลัวอะ" เราก็แบบงงอะ เลยถามกลับไปว่า "กลัว? กลัวอะไรหรอ?" น้องบอกว่า "พี่ดีกับน้องมากเลยนะ ดีมากจริงๆ พี่ไม่เคยทำให้น้องเสียใจเลย ไม่เคยสักครั้ง พี่อยู่ข้างน้องตลอดในเวลาที่น้องต้องการ พี่ทำดีกับน้องจนน้องรู้สึกกลัว กลัวว่าจะต้องทำให้พี่เสียใจ กลัวว่าจะเสียพี่ไป" เราได้แต่เงียบ ฟังน้องพูดทั้งน้ำตา และรู้สึกสับสนกับคำตอบที่ได้ยินมา ไม่เข้าใจจริงๆ ในหัวก็คิดว่า "เห้ยยย !!! นี้กูผิดหรอวะ ที่กูดีเนี้ย คือกูต้องเลวหรอมึงถึงเลือก คือมึงต้องการอะไรกันแน่วะ" แต่เราก็พูดออกไปแค่ว่า "อ่อหรอ แล้วพี่ต้องทำยังไงละ" น้องก็บอกว่า "เราเป็นพี่น้องกันแบบนี้แหละดีแล้ว จะได้ไม่มีวันเลิกกันไง ได้ดูแลกันตลอด" ในหัวก็คิดว่า "ที่กูทำมาทั้งหมดนี้ ก็เพื่อสถานะ พี่น้อง หรอวะ" แต่เราก็ถามไปว่า "น้องคิดดีแล้วใช่ไหม ที่ตอบมาเนี้ย" "คิดดีแล้ว มันคงดีที่สุดแล้วแหละ" น้องตอบ เราก็ต้องยอมรับความจริงนั้นแหละในเมื่อที่สิ่งที่เราทำมา มันได้ผลแบบนี้ พี่น้องก็พี่น้อง คงเป็นได้แค่นี้แหละ . มันเหมือนเรื่องมันจะจบแค่นี้ แต่มันยังมีต่ออีกนิดนึง . หลังจากนั้นเราก็คุยกันอยู่ตลอดในสถานะพี่น้อง (ที่กูไม่ได้อยากได้เลย) เธอก็ได้บอกว่ามีคนเข้ามาจีบเธอมาคุยกับเธอ ซึ่งแต่ละคนน้องก็พาเข้ามาหาเรา ให้เหมือนกับเราดูตัวให้อะ ก็อย่างที่บอกไปน้องน่ารักมาก คนจีบก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา แต่มันมีคนหนึ่งเธอมาบอกว่า "มีรุ่นพี่มาจีบน้องอยู่ นิสัยเหมือนพี่เลย ดีมากเลยอะ เดี๋ยวไว้จะพามาให้รู้จักนะ" พอได้เจอกัน ก็เหมือนเราจริงๆ นั้นแหละ เหมือนกันมาก จนเราคิดในใจว่า "เดี๋ยวมึงก็ต้องเป็นแบบกูนี้แหละ" แต่ไม่ใช่อย่างนั้น พวกเขาก็คบกัน และดูเหมือนเธอจะมีความสุขมากด้วยที่ได้เลือกคนนี้ ตั้งแต่ที่เขาคบกันเธอก็หายไป เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย และก็ทิ้งความสงสัยไว้ในหัวเราเหมือนทุกๆ ครั้งว่า "เราผิดตรงไหนวะ ทำไม่ถึงไม่เป็นเรา"

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อประมานปีที่แล้ว เราไปชอบผช. คนหนึ่ง เขาเป็นคนที่ถูกใจเราตั้งแต่เราเห็นครั้งแรก เราก็หาเฟสและแอดไปและทักไปเขาก็ตอบ แต่เราเป็นคนที่ชวนคุยไม่สนุกเวลาทักใครไป จนผ่านไปเรื่อยๆ เขารู้และเพื่อนในห้องเขารู้ เพื่อนในห้องเขาก็ล้อ แต่เราก็ไม่ได้สนใจ เรารู้ว่าเขาไม่ได้ชอบเราเพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขาชอบทำมาเป็นสนใจเรา ห่วงเรา คอยมองตาม คอยเดินมาใกล้ๆ ทำให้เดินเฉียดกัน และให้ความหวังเรา เหมือนว่าเราจะสมหวังกับเขา จนวันหนึ่งเขาขึ้นสถานะกับพี่คนหนึ่ง เราเสียใจมาก และเป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ให้ผช. เช้ามาเราต้องตื่นไปสอบกลางภาค เขารู้ว่าเราร้องไห้เพราะเพื่อนเขาบอก เขาก็มองเราแบบสะใจ หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มไม่ชอบ จนจะเกลียด เวลาผ่านไปประมาน3-4เดือนเขาเลิกกับแฟน เราก็ไม่ได้สนใจอะไร เวลาผ่านมาจนปีนี้ เขากลับมาทำเหมือนเดิมกับเรา คอยมองด้วยสายตาที่ดูมีอะไรเป็นสายที่แบบเราอธิบายไม่ถูก เวลาเข้าแถว ถ้ายืนข้างกันเขาก็จะมอง เรา อยู่หน้าเขาก็มอง เราอยู่หลังเขาก็มอง ไม่ต้องสงสัยนะว่ารู้ได้ไง คิดไปเองเปล่าเราไม่รู้ แต่เราเป็นคนชอบหันซ้ายหันขวาเวลาเข้าแถวค่ะ เราไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกับเรา เราไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า และเราควรทำตัวยังไงดี กับเรื่องนี้ เรากลัวเราจะเสียใจอีก ขอคำแนะนำหรืออธิบาย หรืออะไรก็ได้นะคะ เราไม่รู้จะปรึกษาใคร เพื่อนก็ติดเล่นกับเรื่องพวกนี้ พ่อแม่ก็ไม่ได้ ถ้าหากพิมพ์ผิด หรือผิดพลาดประการใด ต้องขอโทษ ด้วยนะคะ